Στον σκύλο αρέσουν οι άνθρωποι & η παρουσία σας & μόνο πολλές φορές αρκεί για μια χαρούμενη ταλάντωση της ουράς (του σκύλου κυρίως) & την πλήρωση μιας πρωτεύουσας ανάγκης κοινωνικότητας που τον κάνει να νιώθει υπέροχα.
Ορισμένοι “ιδιοκτήτες” ζητάν από τον σκύλο τους μια διαρκή επίδειξη αφοσίωσης, κάθε φορά που εκείνοι το χρειάζονται ή πάλι σε άλλους αρέσει να διαθέτουν έναν λουστραρισμένο σκύλο & αραχτοί σε μια πολυθρόνα να απαιτούν μονίμως ένα κάτσε, ένα σήκω, ένα κάτσε & ένα σήκω.
Μην το κάνετε εσείς αυτό.
Δημιουργήστε γραμμές κοινών εμπειριών & διατηρήστε ένα χάρτη χρήσιμης υπακοής & σοφής καθοδήγησης. Αυτό θα σας απομακρύνει με ασφάλεια από την υπαρκτή πιθανότητα να προκληθούν ζητήματα μη αρεστής συμπεριφοράς (όχι μόνο του σκύλου).
Γνωρίζοντας τον λοιπόν καλύτερα, σαν σώμα, σαν μυαλό, σαν ψυχή, θα μπορέσετε να επισημάνετε τις πρώτες ενδείξεις ενός προβλήματος & έπειτα ο λόγος σας – στην επίλυση του προβλήματος αλλά & στο εν γένει «χειρισμό» του σκύλου – θα αποκτήσει βαρύτητα.
Μην ξεχνάμε ότι η συνολική στάση μας, ο τόνος της φωνής μας, η κατανόηση που του δείχνουμε, το αν είμαστε σταθεροί & συνεπείς, το αν συγχωρούμε γρήγορα & δίκαια όπως κάνει η μητέρα (όχι μόνο του σκύλου, ας το σκεφτούμε λίγο), το αν το διδάσκουμε & αν διδασκόμαστε, θα καθορίσουν & το αν τελικά θα μπορέσουμε να χαρούμε τη συντροφιά του ακόμη περισσότερο, σεβόμενοι πως είναι αυτός που είναι, ένας σκύλος. Είτε κουρεμένος, είτε στολισμένος, είτε με μποτάκια & παλτό, πάλι σκύλος. Σε θέση με το ευγενικό του βλέμμα να μας αποκαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο συναισθημάτων, φίλτρο αποτελεσματικό σε μια πλαστικοποιημένη & αυτόματη εποχή.
Μπορεί εμείς να έχουμε αρνηθεί τον Παράδεισο, εκείνος όμως όχι.